Halaman:Siti Kalasun.pdf/109

Dari Wikisumber bahasa Indonesia, perpustakaan bebas
Halaman ini telah diuji baca

“Mangapo adiak bagageh bana, indak elok urang panggageh, urang panggageh lakeh tuo, bajalan-jalan kito dahulu, mancaliak kota Bukittinggi, kampuang lah lamo ambo tinggakan,” katonyo Sutan Sari Alam.

Bajalan juo kuliliang pasa, dari pasa ateh ka pasa bawah, pasanan sangaik rami bana, banyak rang kampuang nan basuo, habih tacangang mancaliak Sari Alam, barubah rupo dari pagi, bajalan indak maningkih-ningkih, lah tacampak tungkek rantiang batuang, lah hilang tukak nan dikaki.

Alah pueh di pasa bawah, babaliak pulo ka pasa ateh, bakelok lalu ka bawah jam gadang, nan jadi sumarak kaindahan kota, kaindahan kota Bukittinggi, sumarak Alam Minangkabau.

Sanang hatinyo Siti Kalasun, bajalan baduo jo lakinyo, laki di suok awak di kida, sajuak pikiran maso itu, salamo laki indak di rumah, indak parnah bajalan-jalan, kini dapek bajalan baduo, bak ayam lapeh dari kuruangan, bak nantun sanangnyo hati Kalasun.

Lah sudah minum jo makan, baerak pulang hanyo lai, ado sabanta antaronyo, alah tibo bendi di kampuang, tacangang sajo mandeh si Kalasun, mancaliak anak jo minantu, alah barubah sajo dari nan tadi.

Mancaliak pambalian anak kanduang, tahulah urang dalam kampuang, bahaso Sutan Sari Alam, urang kayo dari Banjar. Taganti rumah mandeh kanduang, batuka rumah jo nan baru, bak itu juo rumah Kalasun, rumah gadang baatok genteng, sabanyak itu rumah di kampuang, rumahnyo sajo nan tacelak, sarupo rumah urang di Banduang, bantuak rumah Tuan Kumandua.

Tigo bulan lamonyo di kampuang, dalam hari salamo itu, rintang manabuih jo mamagang, tabangkik harato nan lamo, ka lua lantak tabanam, tabek jo kincia tatabusi, babaliak kayo nan lamo, sanang hati ibu jo bapak, mandeh lah duduak jo sukatan.

98