Olok-olokan itu diiringi gelak tawa yang bertimpal-timpal, membubung ke udara, seakan mengiringi suara gendang.
Si tukang kaba paham benar akan keadaan seperti itu. Ia menceburkan dirinya lebih jauh lagi, melagukan pantun-pantun kasmaran tentang muda-mudi yang salingjatuh cinta. Tak jarang, ia juga membawakan pantun tentang ironi percintaan antara anak bangsawan dan orang biasa, yang membuat penonton tertawa sinis dan mengumpat.
sio-sio kanduang pandang
aie angek
ondeh adiek
nan bakaruhi
sio-sio awak anak dagang
urang bapunyo
ondeh adiek
nan tasayangi
Di lain pantun, si Tukang Kaba membawakan nasibnya sendiri.
anak urang dari kapalo banda
mambali lauk tigo ikua
bagulai sajo nan jo balango
kok jadi beko mangarang kaba
kalau takantuak bulieh tidua
bialah tukang nak mangango...
Suara penonton pun meledak. “Ambieklah malang nan di tukang!”
Setiap olok-olokan semacam itu dari salah seorang penonton membuat penonton lainnya terpingkal-pingkal. Sampai gigi palsu orang-orang tua itu tanggal dan jatuh ke tanah. Sementara itu, air liur mereka menyembur keluar.
Kadang si tukang kaba menggoda lawan mainnya, perempuan pemegang gendang.
ramilah kampuang nak rang solok
rami dek anak koto pauh
ka pauh sadang sanyo rayo
tapi kok nyampang upiek takalok
kok nyampang beko ambo kicuah
jaanlah upiek berang pula...
173