Halaman:Siti Kalasun.pdf/37

Dari Wikisumber bahasa Indonesia, perpustakaan bebas
Halaman ini telah diuji baca

rantau urang, kok untuang takadia Allah, dapek rasaki di rantau urang, tatabusi gadaian lamo, tabangkik tareh tabanam, tolong di mandeh dangan doa, salamaik sajo pajalanan.”

Mandanga kato nan bak kian, ibo hati Siti Saudah, ayia mato balinang-linang, jatuah ciek jatuah duo, basah pipi nan cakuang, anak bajalan balun biaso, lalu bakato maso itu.

“Manolah Anak kanduang denai, saelok iko Anak di rumah, apo sabab Anak ka bajalan, kok Anak tingga di kampuang, sawah jo ladang lai tatolong, kini Anak kapai marantau, badan mandeh alah tuo, sakik siapo ka maubek.”

Manjawab Sutan Sari Alam, “Lorong kapado kato Mandeh, usah Mandeh rusuah bana, ambo tidak kan lamo, lakeh ambo babaliak pulang, lapeh di Mandeh jo hati suko, salamaik sajo pulang pai.”

Bakato pulo mandeh si Saba, “Pabilo anak ka bajalan, dima rantau ka ditampuah, jo siapo anak samo barangkek?”

Manjawab Sutan Sari Alam, “Kalau tidak ado halangan, hari Sinayan ambo bajalan, bajalan ka tanah Medan, ambo bajalan surang sajo, tidak ado kawan sarangkek.”

Bakato pulo mandehnyo, “Sungguahpun nan bak kian, elok Anak di rumah manggaleh, rasaki tak dapek kito kaja, tidak harato jo bagian.” Mandanga kato mandeh kanduang, haniang sajo Sari Alam,

“Bari maaf ambo di Mandeh, hati ambo alah padek nak bajalan, mohon rilah jo doa Mandeh.”

Kan iyo mandeh Saudah, maliek karehnyo hati anak, hilang aka nan jadi, tidak nan bisa ka disabuik.

 Dipatah tidak tapatah
 Bak mamtah batang sampia
 Ditutua sajo hanyo lai;

26