Halaman:Siti Kalasun.pdf/107

Dari Wikisumber bahasa Indonesia, perpustakaan bebas
Halaman ini telah diuji baca

muncuang urang bagunjiang, elok bagian Sari Alam, kalau tidak pitih tabaok, tungkek batuang tabaok juo.

Ampek musin lamo marantau, kain sahalai tidak taganti, apo guno dituruik pulang, elok lawik ditajuni, hiduik elok mati, pado malu ditangguangkan, bak itu buni gunjiangan urang kampuang.

Tibo bendi di pasa ateh, urang nan sangaik rami bana, rami alek pacu kudo, dimano-mano urang datang, raso kararak bulu di badan, raminyo urang tangah pasa.

Kan iyo Sutan Sari Alam, bakato kapado Siti Kalasun, “Baranti dulu kito di siko, Adiak tunggu di siko, ambo ka pai baguntiang rambuik, rambuik alah panjang bana.”

Sasudah inyo mangecek, taruih bajalan ka toko pakaian, dimintak baju nan sasuai, harago tidak mamantang, dibali nan paliang haluih, bara balinyo langsuang dibayia.

Lah dapek baju tigo halai, sarato sarawa kain saruang, dibali pulo sipatu baru, cukuik jo tarompah sapasang, dibali kupiah biludu suto, dipakai pakaian maso itu. Barubah rupo Sari Alam, sarupo urang bapangkek tinggi, urang rancak pandai mamakai, diguntiang rambuik di kapalo, lah salasai inyo mamakai, dibungkuih pakaian nan lain, basuo jo Kalasun di laman toko, tacangang sajo mamandangi, mamandang lakinyo Sari Alam.

“Indak sakik lakek sipatu, kakI Tuan nan sakik tu?” katonyo Siti Kalasun.

Manjawab Sutan Sari Alam, “Sabananyo kaki ambo indak sakik, sakik nan babuek-buek, pancuboi hati adiak.”

Mandanga kato suaminyo, sakik paruiknyo manahan galak, maliek rupo nan bak kian, galak bangumam Sari Alam, sanan bakato pulo Siti Kalasun, “Marilah kito pulang lai, sasuai jo kato Tuan tadi, pagi-pagi kito ka pasa, buliah lakeh babaliak pulang.”

96