Halaman:Siti Kalasun.pdf/103

Dari Wikisumber bahasa Indonesia, perpustakaan bebas
Halaman ini telah diuji baca

hati, ibo maliek suaminyo pulang mularaik, sanan manjawab Sari Alam,

 “Bialah ambo tidak pulang, iko jinihnyo paruntuangan, babaju tamba tumamba, kaki sakik sajak di rantau, tidak sabuah nan ditangguahkan, sudah sakik bansaik pulo, tidak tacaliak muko urang, urang marantuh kayo pulang, awak pulang mambaok panyakik, usah pitih nan ka tabaok, tukak jo tekong nan diharangkan, malang bana adiak balaki,” katonyo Sutan Sari Alam.

 Mandanga kato nan bak kian, laruik pikiran Siti Kalasun, ayia mato gurak gumarai, dihapuih juo jo salendang, bakato sadang manangih, batutua sadang sadu sadan.

 “Tuan kanduang janyo ambo, denai indak balaki ameh perak, tidak balaki karano pitih, badan Tuan ambo palaki, junjuangan ambo dunia akhirat, tampek lawan baiyo batidak. Sugiro Tuan tagak kini, molah kito pulang, malu jo sagan usah dipandang, lai bausaho nan bak urang, nan buruak juo nan tasuo, sudah takadia dari Allah, sakik jo sanang indak bacarai, banyak pulo urang nan mularaik, indak di badan kito sajo.”

 Mandanga kato Siti Kalasun, bakato jo barek hati, bakatokato dalam hati, dalam hati Sutan Sari Alam, ikolah urang sabana bini, jaranglah urang nan bak nangko elok si Kalasun, den tanai den ganggam arek, surang sajo babini, sampai baranak jo bacucu, tambilang sajo mancaraikan.”

 Bakato mandeh Sari Alam, “Bak itu bana kato Kalasun, elok bajalan waang ka mudiak, ka rumah Siti Kalasun, malu usah dipaturuikkan, awak makan nan di awak, tidak dimintakan bakeh urang.”

 “Kalau bak itu kato mandeh, marilah kito pulang, hari sanjo urang langang, indah tahu urang di kampuang.”

92