“Jo apo ang sewo oto pulang, mangapo kini waang pulang, lah nyato awak mularaik, mandarita di nagari urang, batahan juo hiduik di rantau.”
“Ado pitih saketek, lah lamo ambo simpan-simpan,” jawabnyo Sari Alam, lalu batanyo kapado adiaknyo si Nurani.
“Mano adiak Siti Nurani, lai ka mari kakak kau, kakak kau Siti Kalasun, salamo ambo pai marantau?”
Manjawab Siti Nurani, “Taruih Kakak tu datang ka mari, adoado sajo nan ditanyokan, kalau indak basuo jo mandeh, baru inyo mintak pulang, paliang kurang sakali sabulan, datang juo inyo ka mari kapatang siko juo”
Manyalo pulo mandeh kanduangnyo, “Lorong kapado Siti Kalasun, anak urang sangaik elok, hatinyo sabana-bana, payah urang mampacundang, tidak talok digoyang urang, elok padusi ang dipakai lamo, jarang basuo di kampuang awak, nan sarupo Siti Kalasun.”
Mandanga kato mandeh kanduang, sanang pikiran Sari Alam, sajuak hati maso itu, tabayang sakali rupo si Kalasun, saraso tampak galak manihnyo, galak bagumam Sari Alam.
Ado sabanta antaronyo, ka rumah Siti Kalasun, satu tibo inyo di rumah, tampak sakali suaminyo, iyolah Sutan Sari Alam, duduak bamanuang di muko mandeh.
Maliek pakaian Sari Alam, ruponyo inyo pulang mularaik, satu tibo disapo dek Sari Alam, “Dimano Adiak dapek tahu, bahaso ambo alah pulang, siapo nan mangatokan, kapado Adiak kanduang?”
Manjawab Siti Kalasun, “Banyak urang nan mangatokan, apo sabab Tuan tak pulang, iyo ka mudiak ka rumah ambo? Itu sababnyo ambo ka mari, handak manjapuik Tuan pulang.
Baru mandanga Tuan pulang, baguluik ambo mamasak nasi, dinanti juo Tuan tak tibo, alah dingin nasi manantikan, Tuan nan tak kunjuang datang, itu sabab ambo turuti, marilah kito pulang baibo
90
