Katonyo si Umbuik Mudo, siang tak jadi angan-angan, malam tak manjadi mimpi, kok elok bana tuan Umbuik, lah tahu denai di eloknyo, elok di kain basalang, kok gadang bana tuan Umbuik Mudo, lah tahu denai di gadangnyo, gadang tabaok di ruwehnyo, kok kayo tuan Umbuik Mudo, lah tahu denai di kayonyo, kayo dek ameh pambawoan bapaknyo, ka galang kaki denai takkan sampai. Kok tuan Umbuik Mudo, usah disabuik duo kali, sadangkan sakali nangko, kok tagisia denai ampaleh, kok tatonggok denai kiraikan, kok tabaok denai antakan, usah diulang-ulang juo, maramang bulu kuduak den, bak itu bana nan katonyo, kato si Puti Galang Banyak.” Sarato mandanga kato nantun, lah bangih si Umbuik Mudo, bangih nan bukan alang-alang, berang nan bukan ulah-ulah, alah mahampeh-hampehkan tangan, malacuik-lacuikkan badan, disabakan tidak tasabakan, dipujuak tidak tapujuakkan, lah hilang aka mandehnyo, bakato amai si Umbuik. “Itu juo nan den sagankan, itu juo nan den anggankan, ka mangatokan kasamuonyo, mangabakan ka bakeh waang, lah takana juo dek den, nan baraso ka cando iko.” Lah sabanta inyo manangih, lah sabanta inyo bamanuang, nak rang si Umbuik Mudo, takana bana nan jadi, sanan bakato hanyo lai, “Oi Amai joden di amai, kok lai ibo di denai, lai sayang di badan denai, pai lah Amai denai sarayo, indaklah malu samalu nangko, kok lai malu ka tabangkik, kok lai malu ka tahapuih, carikan denai parupuak hanyuik, iyo ka lubuak mato kuciang, sati nan indak sati amek, janiah nan tak janiah amek, tampek si udang di dalamnyo, nan dalam tak dalam amek, satukua banang kauih, di kapesong nan mangiang, di sirangkak nan badangkang, nan dipaluik nago sati, nan dililik ula biso, nan dijunjuang ikan gadang. Itu parupuak nan ka Amai cari, itu parupuak nan ka Amai tariak, kok tak dapek parupuak nantun, Amai nan tak kasiah ka denai, 46
