Mandanga kato nan bak kian, sanang hati si Umbuik Mudo, “Itulah nan di hati denai, pucuak dicinto ulam tibo.
Amai padarehlah padareh
Talatak dalam balango;
Amai pagagehlah pagageh
Jan dinanti lamo-lamo.
Amai isikan baka ambo, denai ka pai mangaji, kini juo denai bajalan.” Alah bakamehlah amainyo, diisikan bareh di buntia, dibari ameh barek satahia, ka baka si Umbuik bajalan. Manyambah si Umbuik Mudo, mamintak ampun ka amainyo, lalu bajalan hanyo lai, kama lah inyo bajalan, iyo ka ranah Simulanggang, ka ranah Kampuang Aua, mangaji inyo di sanan, di surau Tuanku Panjang Jangguik.
Alah satahun inyo mangaji, lah duo tahun inyo di sanan, takana dek inyo ka bajalan, takiro dek inyo ka barasak, pai mangaji ka nan lain, mamintak izin inyo ka gurunyo, bakato si Umbuik Mudo,
“Oi Guru joden di guru, bari maaf ambo di guru, bari ampun banyak-banyak, lapehlah ambo dahulu, ambo nak bajalan jauah.”
Manjawab guru si Umbuik Mudo, “Kok itu nan waang katokan, lah ibo bana hati denai, lah rusuah bana kiro-kiro, sabab waang indak disangko murid lai, indak disangko anak sasian, lah denai aso kamanakan, lah denai sangko anak kanduang, mangapo pulo Buyuang ka bajalan?”
Sanan manjawab si Umbuik Mudo, “Kok itu nan Guru katokan, iyo bana nan di guru, mangko ambo nak bajalan, tak sunyi hati di siko, indak sunyi kiro-kiro, dek mangaji di dakek kampuang.”
Bakato pulo gurunyo,
“Den patah indak tapatah
Den tabeh juo nan jadi;
Den tagah indak tatagah
Den lapeh juo nan jadi.”
